Figueira da Foz - Jogos Da Água E Do Solo - Games Of Water And Soil

C. R. Tsiailis

translated to Portuguese by Joao Diniz

There's a beautiful town, majestic
a town that splits the earth in two
with tail in Europe
legs in Africa
and always the head looking at Americas
you are always there
your soul is surfing on the huge waves
your soul inside the huge mouth of Montego.
 
On the roofs of the town you have loved forever
the flowers of time and the lost moment are sleeping
the cats of pain, relief and silence are sleeping
the flowers open -- the cats jump
 and you are standing on the lowest house
 always thinking about the Atlantic
 why are you sorry, why in pain, what are you waiting for?
 why don't you jump?
 
Start doing the parkour
 jump like a leopard from roof to roof, again,
 jump from fence to fence
 sweetly kiss the girls,
 take the boys with you higher,
 one with the Figueira sky
a company again on the shores
 to play football with the guys
 the buildings as you move in time will be higher
 as long as you cut the flowers and you make a bouquet
 it will be higher, it will be even closer
 on the sand, in the castles of your dreams
 when you were young, fearless bulls
 when you touched with your tiptoes
 the salty water for the first time
 and from the fingers you licked the flavours
 that the Amazon sent
 so that you want to go … to go…
 
 Why don't you jump,
 I shall give you wings
 I shall turn you into The Figueira Angel
 the old ladies are looking for you
 as they lay their clothes on the balconies
 the grandpas in the colourful coffee shops are looking high
 they are looking for you
 they want to know you are flying
 they are singing with you in the rhythm of joy
 the knights are saluting from the stone castles
it is time you did it,
 close your ears to the sirens of melancholia 
the girls of Portugal are looking for you
 they want to see your reflection on the waves
 the perfect human god
 at Figueira Da Foz
 with the flowers, with the cats
 with the roofs unified from now on
 a grand stadium, a neighbourhood
  as we all play together the game of sorrow and joy
 the game of water and soil
 the game of loss and victory
 the game of life.
 Come, it is only a jump.
​
Figueira da Foz  -  Jogos Da Água E Do Solo 

É uma cidade linda, encantadora
uma cidade que divide a terra em dois
com a cauda na Europa,
pés em áfrica
e sempre olhando para a cabeça para a América
Tu estás sempre lá,
tua alma a surfar ondas enormes,
Nos telhados da cidade que sempre amaste
tua alma na boca do enorme Mondego.
 
Nos telhados da cidade que sempre amaste
as flores do tempo e os momentos perdidos estão a dormir
os gatos da dôr, alivio e silêncio estão a dormir,
as flores abrem—os gatos saltam
e tu estás de pé na casa mais baixa
sempre a pensar no atlântico.
Porquê te lamentas, porquê na dôr, o quê que estás a espera?
porquê que não saltas?
 
Começa a fazer parkour
salta como um gato selvagem de telhado em telhado, novamente,
salta de cerca em cerca
beija as raparigas docemente,
leva os rapazes contigo mais alto,
um com o céu da Figueira
nas margens serão um bando outra vez
para jogar futebol com os rapazes
com o passar do tempo os prédios ficam mais altos
enquanto cortas as flores e fazes um bouquet,
será mais alto será ainda mais perto
na areia,no castelo dos teus sonhos
quando eras jovem, touros destemidos
quando tocaste com a ponta dos pés
água salgada pela primeira vez.
e dos dedos lambeste os sabores
enviados pelo amazonas.
fazendo-te querer ir…ir…
 
Porquê que não saltas,
eu dou-te asas
transformo-te no anjo da Figueira
as velhas olham para ti enquanto
os avós sentados nos cafés coloridos,
estendem a roupa na varanda
olham para cima procurando por ti
eles querem saber que estás a voar
eles cantam contigo em ritmo de alegria
os cavaleiros acenam dos castelos de pedra
será hora de fazê-lo
fecha os ouvidos das sirenes da melancolia.
as raparigas da figueira procuram por ti,
elas querem ver o teu reflexo nas ondas.
o perfeito deus humano
com telhados mais unidos,
com flores,com gatos,
na Figueira da Foz
o jogo de perder e ganhar,
a jogar juntos o jogo de tristeza e alegria
o jogo da água e do solo
um estádio enorme, um bairro,
o jogo da vida.
Anda, é apenas um salto.
​
Φιγκέρα Ντα Φοζ – Παιχνίδια Του Νερού Και Του Χώματος

Είναι μια πόλη ωραία, μαγευτική
μια πόλη που μοιράζει στα δύο τη γη,
με την ουρά στην Ευρώπη,
τα πόδια Αφρική
και πάντα το κεφάλι να κοιτάει Αμερική
είσαι πάντα εκεί,
η ψυχή σου σερφάρει στα τεράστια κύματα,
η ψυχή σου στο τεράστιο στόμα του Μοντέγκο
 
Στις στέγες της πόλης που αγάπησες για πάντα
κοιμούνται τα λουλούδια του χρόνου και της χαμένης στιγμής
κοιμούνται οι γάτες του πόνου, της ανακούφισης και της σιωπής,
τα λουλούδια ανοίγουν – οι γάτες πηδάνε
κι εσύ στέκεσαι στο σπίτι το πιο χαμηλό
σκέφτεσαι πάντα τον Ατλαντικό
γιατί λυπάσαι, γιατί πονάς, τι περιμένεις,
γιατί δεν πηδάς;
 
Άρχισε να κάνεις το παρκούρ
πήδα σαν αίλουρος από στέγη σε στέγη ξανά,
πήδα από κάγκελο σε κάγκελο,
φίλα τα κορίτσια γλυκά,
πάρε μαζί σου τα αγόρια ακόμη πιο ψηλά,
ένα με τον ουρανό του Φιγκέρα
θα γίνετε στις ακτές παρέα ξανά
να παίζετε ποδόσφαιρο με τα παιδιά,
τα κτίρια όσο προχωράς στον χρόνο θα είναι πιο ψηλά,
όσο κόβεις τα λουλούδια και φτιάχνεις μπουκέτο,
θα είναι ψηλότερα, θα είναι ακόμη πιο κοντά,
στην αμμουδιά, στα κάστρα των ονείρων σου
σαν ήσασταν νεαροί ατρόμητοι ταύροι,
όταν αγγίζατε με τις μύτες των δακτύλων
το αλμυρό νερό πρώτη φορά,
και απ’ τα δάκτυλα γλύφατε τις γεύσεις
που έστελνε ο Αμαζόνιος
για να θέλεις πάντα να πας, να πας, να πας ...
 
Γιατί δεν πηδάς,
θα σου δώσω φτερά,
θα σε κάνω του Φιγκέρα τον άγγελο,
σε ψάχνουν οι μεγάλες κυρίες
σαν απλώνουν στα μπαλκόνια τα ρούχα,
ψηλά κοιτάνε οι παππούδες από τα έγχρωμα καφενεία,
ψάχνουν εσένα, θέλουν να ξέρουν ότι πετάς,
τραγουδάνε μαζί σου στο ρυθμό της χαράς,
σε χαιρετάνε οι ιππότες από τα λίθινα κάστρα,
είναι καιρός να το κάνεις,
κλείσε τ’ αυτιά σου στις σειρήνες της μελαγχολίας,
σε ψάχνουν τα κορίτσια της Πορτογαλίας
θέλουν να δούνε στα κύματα την αντανάκλασή σου
τον τέλειο άνθρωπο θεό,
στο Φιγκέρα Ντα Φοζ,
με τα λουλούδια, με τις γάτες
με τις στέγες πια ενωμένες,
ένα τεράστιο γήπεδο, μια γειτονιά,
να παίζουμε όλοι μαζί το παιχνίδι της θλίψης και της χαράς
το παιχνίδι του νερού και του χώματος
το παιχνίδι του χαμού και της νίκης,
το παιχνίδι της ζωής.
Έλα, είναι μόνο ένα άλμα.